გაბზარული სარკის სიცოცხლე
უკან ვეღარ დაბრუნდები, მარტივი ტყუილით
შექმნილ სარკეში, რადგან გაბზარულია ის სარკე და
ცრემლები მე არც არასდროს მქონია. ვერ შევაკეთებ ამ სარკეს.
როგორც რკინის სათამაშოები ქალაქების შესასვლელებში და
შუაზე გადამტვრეულ ხიდებთან, იყავი მასპინძელი ზღვის,
ნაპირებთან მიმდგარი
დედბის, ნეკერჩხლის ფოთლებით შეკრული ყელიდან ამოსული ხმების,
გიმეორებ, ისინი ყვირიან:
ვინ გამოათრევს მეთევზეს ტალღებიდან?!
ნუ მიაქცევ ყურადღებას ნიავს,
მერე რა, თუ ეს მინიატურული გემები ჰაერში სინამდვილეში ფოთლებია
ხმებით დატვირთული, არც ნიჩბები არსებობენ, თვალებიდან ამოიღე
პურის მარცვლები და შეხედე,
ისინი ვერც კი ხვდებიან, რომ ზღვაში არავინ გასულა და მეთევზე ტალღაა,
იშვიათი სტუმარი სურათებში დაკარგული ნაპირებისა.
მეთევზის ნავო, გადი შორს, სხვა ნაპირებისკენ,
და მოუყევი გზად შემხვედრებს, ყველას მოუყევი, როგორ მიცურავდი
ხეებს შორის ტალახიან მდინარეებში, სანამ მათთან მიხვიდოდი
ძირგამომპალი და უთხარი, რომ
მაშინაც კი, როცა ღმერთი ჩემს ტანში ხელებს იბანდა,
მე მაინც არ მჯეროდა, რომ სარკეს შეეძლო აერეკლა ჩემი სახე.
ოტტო
