გწერ, ძმაო (ირაკლი ბერიას)
ვწერ. (თვეა დეკემბერი ამა და ამ წლის)
ამინდი უფრო სიუჟეტი შავ-თეთრი ფილმის.
გარეთ სიცივე ქუჩას ისევ საფულეს აცლის
ჯიბიდან, მთვარემ გაიარა მეასე მილი.
გწერ, ახლა, ძმაო, პოეზიას ზედმეტად უჭირს,
როცა თამაშობს (ჰო ვიღაცა) უნიჭო დრამას,
მერე სახალხოდ, დასანახად თავს იკლავს ფუჭი
ტყვიებით, ანუ სიმართლეა არც ერთი გრამი.
გწერ, რომ უბრალოდ რაღაც მტკივა შიგნით და მაგრად,
როცა არ უჭირთ ტაშის დაკვრა ყალბისთვის, ვახლი
თავს ღია კარებს უშედეგოდ და მტკივა, რა ვქნა
როცა ქუჩაში გაუშლიათ გრძნობების დახლი.
გწერ, ძმაო, ახლა სიფხიზლეა ჩემში სულ თოთო,
ჩვენთვის ხომ ლექსებს უღვინობა უკარგავს გემოს,
ანდა პიქირით, ჰოდა ზოგმა გვეძახოს ლოთი,
ჩვენ ჩვენი ქუჩა, ბილიკები, შუკები ვთელოთ.
გწერ, ძმაო, ახლა, ეს ცხოვრება გვეთამაშება,
არ უნდა დავწვეთ, რადგან ცრუობს, რადგან ბლეფია,
რადგან პოეტებს ასე გვიყვარს ხშირად აშვება,
და უნდა გავყვეთ, უნდა გავყვეთ, გესმის? მღერიან
გარეთ წვიმები, უეჭველი, ნიშანი ნაღდი,
რომ დრო დადგება ცისარტყელის, დადგება მარტი,
ახლა კი
მთვარემ გაიარა ათასი მილი,
გარეთ სიცივე ქუჩას ისევ საფულეს აცლის,
ამინდი უფრო სიუჟეტი შავ-თეთრი ფილმის.
გწერ, ძმაო, თვეა დეკემბერი ამა და ამ წლის.
ლევან მაისურაძე
