მე მაპატიე
მე მაპატიე,
რომ ეს მტრედები,
ჩამოცვენილი ქარვის ფოთლები,
ახალისებენ მიწას და ქრის ქარი ანგეში,
მე კი მივათრევ გზად სიჩუმეს
და კვალს გიტოვებ-
სხვა ვერაფერი გისახსოვრე ამ სიჩქარეში
და მაპატიე,
რომ გავრბივარ უშენობიდან,
რომ თავში მიყეფს შემოდგომა ავი მარტივით,
(ჰო,არევია კალენდარსაც დრო და საშინლად
გადახუნებულ ნოემბრიდან ქარებს იმატებს...)
მთელი ცხოვრება,
ჩაძინებულ თოთო ბავშვივით,
სუნთქვას მიკრთობდა გაბნეული წამი ჰაერში,
სადღაც უჩემო მოგონებებს ფარავდა სითბო-
ფარავდა ნაპირს გამორიყულ დღეთა თარეში
და მერე,მიწის დასასრულთან სიწყნარე თოვდა,
(თუმცა თვალებში დრო უთვლიდა სიმშვიდეს ნაღმებს)
ფერმკრთალ სახეზე მოლოდინი იმჩნევდა დილას,
რომლის გაცრეცილ კედლების და ფანჯრების მაღლა,
ბაჯაღლო სიტყვას ჩარეცხავსო ჩუმი მდინარე-
ყვებოდნენ ზღაპარს,
ოთახში კი ქრებოდა ღამე-
თიხის კრამიტით დახურული ძილის საუფლო
და შენ ღიმილით მიჰყვებოდი სიზმრებს გადაღმა,
წლების გადაღმა
ბედს გადაღმა,
მე კი...
მე უფრო...
თავს დამნაშავედ ვგრძნობდი ისევ
მე შენს წინაშე,
რომ შენი სუნთქვით არ ვითვლიდი მზისკენ ნაბიჯებს,
შენი მკლავებით რომ არასდროს ვზომავდი ალერსს,
რომ ამ გულს იქეთ სიღრმეში ვერ გადავაბიჯე,
რადგან მანძილი მიაგავდა ნაჯახს ალესილს
და ყოველ ცდაზე ტერფებიდან სისხლი ჟონავდა,
გარეთ კი ღამე ნებივრობდა ფოთლის ბალიშზე,
ზამთრის ნოტებით კვლავ აწყობდა აკორდს მირაჟულს
გამოსათხოვად შემოდგომის-
გაბზარულ მოტივს-
(თუმც უშედეგოდ აწვალებდა შავ-თეთრ კლავიშებს)-
და ეჩვეოდა რიჟრაჟებიც ცრუ აპათიებს,
რადგან სიცოცხლე გამხდარიყო ძალზედ უბრალო,
რადგან სიკვდილი გამხდარიყო ძალზედ მარტივი
და გასაყართან გამოფენილ ზავის მანტიებს
გლეჯდნენ ძაღლები
და იწვოდა ფანჯრებში დაღლა-
რომლებზეც დარჩა შენდობილი ყველა ვნება და
რომელშიც ჩემს თავს უშენობა ვერ ვაპატიე....
Jaden
