რომერო, სამოცი წლის შემდეგ
ძმაო რომერო, ასეთია ბევრის ცხოვრება,
დაგცინი(ღმერთმა დამიფაროს, ღმერთმა) განა მე,
ზოგიერთებს ხომ ახლაც კარგად ემახსოვრებათ,
შენ რომ სიმღერით ქუჩა-ქუჩა ყიდდი ბანანებს.
სადღაც გროშებად შეკერილი ქუდი გეხურა,
მიწას როდესაც დააწვება სიცხე- ოხერი,
ანდა როდესაც ციდან წვეთავს ღამე და ნამი.
გოგოც გიყვარდა, არ უმართლებს ყველას აქაც და
სწორედ ამიტომ გააციე ძველი კერია-
ერთ დღეს შემთხვევით წაასწარი სხვა მამაკაცთან...
სულაც არ მიკვირს, მას მერე რომ არ გიმღერია,
არც გივაჭრია, დარჩი უცებ ულუკმაპუროდ,
ორგულ მარიას უპატრონა ერთმა კაბარემ...
(არც ის გინდოდა რომ გენახა და არც არავინ).
ძია რომერო, ძლიერ ადრე გაჭაღარავდი,
აღარ გართობდა მოსმენილი სადმე ,,ჩარანგა",
არვინ შეუშვი ,,ში" კიარა გულის კარა- მდე...
შენი ცხოვრება შეენახა სოფელს არაკად.
სოფელს, რომელმაც მამაცურად გამოიარა
ბევრი ჭირი და არ დაკარგა ძველი იერი,
თუმც ბევრი მოკლეს უმოწყალოდ, ბევრიც გარეკეს...
პაპა რომერო, ყველაფერი მალე მთავრდება,
შენ არ გღალატობს გულისა და თვალის სიწრფელე,
განვლილი გზისკენ პირი-სახით მიტრიალდები,
წარსულს განჭვრეტ და მომავალს კი ჩუმად იხსენებ.
შენს თანატოლებს ახვევიათ ბლომად ნაგრამი,
შენ კი ეჭვობ, რომ დაგრჩენოდეს უკვე აქ რამე-
ყოფის მიზეზი, ან სულ რაღაც მცირე მიზანი...
ზეცას გააკრეს ჩრდილოეთით ღრუბლის აფიშა-
,,ხვალის" ანონსი. მზე საკუთარ სითბოს იპარავს,
შენ ზიხარ ახლა, მოწყენილი, სადღაც კუბაში
და ვერც კი ამჩნევ, რომ ჩაგიქრა ღერი სიგარა!
