სიკვდილმა კარი გამიგო და ცოტა დავიბენი.
მე ხომ პატარა ვარ მიწაზე მსურდა დარცჰენა...
ფრენა არ ვიცი და როგორ გავპრინდები.ან რად მინდოდა ასეტი გაცჰენა..
სიკვდილმა კარი გამიგოო და,,,
და გამისჰავა ციტელი ტუცჰები,,ო როგორ ბნელა..ო როგორ ცივა..
ცარიელია დგეს ცჰემი ქუცჰები..
სიკვდილმა მიტხრა ვერ დაგაბრუნებო და,,,გული გამიხეტქა.
სული ცამარტვა და ფიქრი დამიპერპლა მე ისევ დავიბენი.
დედა მოვდზებნე და ცჰემტან აგარ იყო..
ეს გამე დაცყნარდა და წვიმამ გადაიგო,,
მე ცრემლიანი ვტოვებ სამყაროს გაყინულ სხეულს ვუტოვებ დედას..
დედა რომელიც ცჰუმად დამტირის და ხმის ამოგებას ვერ ბედავს...
მივხვდი რომ დროა მარადისობის რომ ვერასოდეს ვერ გავცოცხლდები,,,
ცჰემი სიცილიტ ვერ გაგახარებტ და მხოლოდ სიზმრად განვმეორდები
