ცის კამარაზე მოფენილან ვარდის ფურცლები ,
ლურჯო იაო, ჩემს ფიქრებში ვარდებს ედრები,
თურმე ცხოვრებას წაულეკავს ნაზი ფერები,
წმინდა სანთლებო, ადამიანს ნუ ევედრებით.
ცხოვრებას უღრენენ ახლა მხეცები,
წმინდაო მარიამო, ნუგეში მიეცით,
იქნებ შთააგონოთ მუხლებზე დაეცნენ,
სასოწარკვეთილნი ლოცვას მიეცნენ,
დედამ დაუკოცნა ბავშვს ჩვილი ბაგეები,
სხვას მიაბარა თავისი დარდებით,
ნუთუ ე სარის ჩვენი განგება,
მზე ანათებს და თოვლი არ დნება,
შიმშილმა მოსავი ავად ამხილა,
ქართველი ერი თუ ურჩი ამალა,
ქალი ქალწული, მეძავს წააგავს,
გლეხი ცრემლებით მინდორს დანამავს,
ქართველი კაცი თითო სურვილს ღვინოს გაატანს,
მე ჩემს სურათებს ილუზიის კონას ჩავატან,
დიდო მეუფეო ! – ამდენ ტანჯვას ვეღარ ავიტანთ,
თU გამოცდაა,უკვდავ ჯოჯოხეთს რატომ წააგავს,
ნუთუ ჩვენ გვმართებს უსაზღვრო ფიქრი,
დ აიმ ბოლო წამს ფიქრებზე ფიქრი,
იქნებ ისმინოთ ჩვენი ვედრება,
რომელსაც შემდგომ ლოცვა ერქმევა:
წმინდა ნინოო,დაგვიწანით ლერწამის ჯვარი,
წმინდაო გიორგი იბრძოლეთ ჩვენთვის,
წმინდაო ნიკოლოზო,მოტევებისა გადმოგვსახეთ ციდან პირჯვარი,
წმინდაო მარიამო,დაარწიეთ საქართველოს წმინდა აკვანი,
დიდო მეუფეო! – ილოცეთ ჩვენი ერთობისათვის,
ეხ, იესოო,შენ უკვე ეწამე,
ეს ჩვენი ვალია,ჩვენ ვეწამებით,
და საუკუნო სასუფეველს,სტუმრად ვეწვევით .
ავტორი : მარიამ ლომიძე 2005წ.
