მოდი, სანამდე ალუბლის კვირტებს
მკერდზე ასკდებათ თეთრი საკინძე...
როცა სხეულში გაზაფხულს იგრძნობ,
გულიც უჩემოდ როს ვერ გაგიძლებს.
მოდი. სანამდე ტყეს ხარირემი
შეჰბღავლებს და ფურს დაუწყებს ძებნას,
სანამ ნიავი ნაზად დაჰქროლავს,
ჩაეხუტება მთრთოლვარე ძეწნას.
მოდი, სანამდე ატმის ყვავილებს
ეს ვარდისფერი კაბა დაეხათ
და ამ წითელი ბროწეულის ხეს
ყვითელი ფუტკარის ჯარი დაეხვა.
მოდი მანამდე, სანამ იქუხებს,
ფეთქვას დაიწყებს ზეცა უმანკო,
სანამ ყოველი მიჯნურს შეხვდება
და ჯერ დაეძებს უმისამართოდ.
მოდი, სანამდე ოქროსფერი მზე
ველ-მინდვრებს მწვანედ ააელვარებს,
მოდი ვნებით და ალერსით სავსე
და გაზაფხულად გადმომეღვარე.
