წინა ბლოგით ვერ ამოვწურე სათქმელი,ისევ მინდა რაღაც დავწერო დავწერო...ისევ იმ განწყობაზე ვარ,როგორზეც ვიყავი ამ რამდენიმე დღის წინ..ზღვის ტალღებზე ხომ ისევ ცეკვავენ თეთრი თოლიები ...ისევ სევდიან სიმღერებს ვუსმენ და არ ვიცი რას უნდა მივაწერო ასეთი წვიმა?ასე ცისფერი და მოწყენილი....
ღრუბლები ქარში დაშლილი თმებივით მხრებზე დაეფინენ გამვლელებს..ზოგს უხარია,ზოგს არა...ზოგი სხვის თვალებში დაეძებს სიხარულს,ზოგს მხოლოდ საკუთარი თავი ახსოვს...
მნიშვნელოვანი კი სრულიად სხვა რამეა,ალბათ ის შინაგანი მდგომარეობა,როცა იდუმალ სუნთქვას გრძნობ მხრებზე და ჰაერში იმდენჯერ ტრიალდები,რამდენჯერაც შეგიძლია წარმოიდგინო,როგორ ცეკვავ.. ვარსკვლავებით მოჭედილი ცის ქვეშ წევხარ და გვირილებს ფიქრებში აცლი ფურცლებს...
" ვუყვარვარ"-ვამბობ და წამწამებზე შემომსხდარ პატარა ანგელოზებს ვუღიმი, ყველაფერი ლურჯია ირგვლივ.
თუ ისეთი რამე მოგენატრებათ,რომლის სახელი არ იცით,მაგრამ გრძნობთ დააკვირდით როგორ ირხევიან ხეები ქარის მკლავებში და აუცილებლად იგრძნობთ იმ სულ სხვას,რასაც იქნებ სახელს ვერ დავარქმევთ,მაგრამ ცხოვრებაში ერთხელ მაინც ყველას გვიპოვია, ყველას გვიგრძვნია უსახელო გრძნობები,რომელსაც ზოგი სიყვარულს ამსგავსებს,ზოგი კიდევ რას...
მსიამოვნებს ნამდვილი წვიმა და არა გამოგონილი,მიხარია ნამდვილი ცრემლები და არა ყალბი.
შენ ნამდვილად ეხებოდი ჩემს ხელებს,ნამდვილი იყო ყველა ფიქრი...
მე შენ მართლა მიყვარდი,ისე კი არა როგორც ახლა ხდება, არამედ უფრო სხვაგვარად...
ოცნებებში ვხედავდი შენს წაბლისფერ თმებს,როცა ვბრუნდებოდი გვირილებით სავსე ჩანთით ხელში შინ...ფეხშიშველა დავრბოდი სამზარეულოში და სიხარულით გიმზადებდი შენს საყვარელ კერძს და ეს იმდენად ლამაზად ხდებოდა,რომ არავის სჯერდოდა ასეთი რეალობა...
მერე თამაშობდნენ წვიმის წვეთები შენი სახის თითოეულ ნაკვთზე და ათას საინტერესო ამბებს გიყვებოდნენ ჩემზე...ზოგი გჯეროდა,ზოგიც არა...იმის დაჯერება კი ვერაფრით შეძელი,რომ მე ვიყავი შენი ანგელოზი,რომ სიყვარულს შეუძლია ადამიანი უკეთესი გახადოს და აქციოს სრულიად სხვა არსებად...ამის დაჯერება გაგიჭირდა,რადგან შენც რომ გყვარებოდი,ამისათვის არ უნდა ვყოფილიყავი ზედმეტად რეალური...
